A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación.
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.

Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal

lunes, 2 de noviembre de 2015

Manolo Barreiro

Manolo Barreiro, que peitea os sesenta. A súa morada desde hai moito tempo son os bancos da praza de Galicia pontevedresa. Manolo foi condutor de autobuses na Coruña. Foi camioneiro. E foi feliz. Non esconde que lle levou á rúa: «A culpa só tena a miña mala cabeza», di. A partir de aí, mentres lea un cigarro con cabichas que el e un amigo recolleron do chan, fala das drogas e de como se enganchou «a todo». Leva o sorriso e a resignación posta. E ponse serio, só cando pensa nos seus fillos: «Dáme vergoña que saiban como estou e o que fago, iso avergóñame».
Fonte:MARÍA HERMIDApontevedra / a voz, 21 de febreiro de 2016
..................................................................................................................................................

No hay comentarios:

Publicar un comentario