A ficción e a poesía son dose, medicinas. O que curan é a ruptura que a realidade provoca na imaxinación.
Feríronme e unha parte moi importante de min fora destruída, esa era a miña realidade, os feitos da miña vida; pero alén dos feitos estaba quen eu podía ser, como me podía sentir, e mentres tivese palabras, imaxes, historias, non estaba perdida.

Jeanette Winterson, Por que ser feliz cando podes ser normal

domingo, 1 de noviembre de 2015

Prenderei a lareira-Vicente Reboleiro


As ferramentas

A PEDRA aguzadoira dorme
na calella de Ferramulín.
Soña cos tempos en que aguzaba os machados, as
                                                 fouces, o foucín...
Na corte dormen os rastros, os rodos, as cambelas...
Noutrora servían pra traballar as terras!
Loros, temoncelas desgastadas,
xugos, aixadas enferruxadas
que xa nas bouzas non cavan.
Non cantan os carros
nin se ouven as campás das vacas.

.....
                        A
                     meda
                  de   pera
             redonda fermosa
           a meda  das     airas
         dos     risos     das algas
          a meda de pera xeitosa
            a meda do Miguel

.....


Infancia

ERA un nino que andaba coas vacas.
paseniño ía con elas prós eidos.
unha vara na mao,
un soño no corazón.
Falaba con elas:
Guinda, Nubela, Caldela.
Mansiñas palabras agarimosa.
Era ese andar paseniño da miña infancia.

No hay comentarios:

Publicar un comentario